خانه » دانشنامه » تاریخی » حمله عید تت (قسمت سوم)

حمله عید تت (قسمت سوم)

امتیاز شما به این پست !

download vitnam - حمله عید تت (قسمت سوم)

حمله عید تت (قسمت سوم)

آماده نبودن متحدین T سوء ظن ها و انحرافات
نشانه های قریب الوقوع عملیات کمونیست ها برای حمله عید تت در میان دستگاههای جمع آوری اطلاعات متحدین در سایگون بی توجه نماند. در اواخر تابستان و پاییز 1967 هر دو قسمت سازمان های اطلاعاتی ویتنام جنوبی و ایالات متحده سرنخ هایی بدست آوردند که نشان از تغییر در برنامه ریزی استراتژیک کمونیست ها می داد. در اواسط ماه دسامبر، شواهد و دلایل متعدد، بسیاری را در واشنگتن و سایگون متقاعد کرد که رویداد بزرگی در جریان است. در طول سه ماه آخر سال سازمان های اطلاعاتی نشانه هایی از ایجاد یک ارتش بزرگ کمونیستی مشاهده کرده بودند. علاوه بر اسناد بدست آمده از دشمن (به عنوان مثال، یک نسخه از قطعنامه 13 در اوایل اکتبر بدست آمد )، مشاهدات عملیات لجستیکی دشمن نیز کاملا واضح بود : در ماه اکتبر تعداد کامیون های مشاهده شده به سمت جنوب از طریق لائوس به طور متوسط از ماهانه 480 به 1116 عدد شروع به افزایش کرد. تا ماه نوامبر این تعداد به 3823 و در ماه دسامبر به 6315 عدد رسید.

با این حال،  با وجود تمام علائم هشدار دهنده، متحدان هنوز هم در مقیاس و دامنه حمله شگفت زده شدند. از آنجا که، در برآورد متحدین، کمونیست ها به سختی قادر به افزایش توانایی برای راه اندازی چنین برنامه ی بلند پروازانه ای بودند احتمال کمی وجود داشت که دشمن بتواند یک حمله عمومی را آغازکند. پاسخ نیز می تواند تا حدی در عدم هماهنگی و همکاری بین شاخه های اطلاعاتی رقیب ویتنام جنوبی و آمریکایی، توضیح داده شود. وضعیت از دیدگاه ایالات متحده توسط یک تحلیلگر اطلاعاتی MACV خلاصه شده بود: “اگر ما می خواستیم تمام طرح نبرد را ارائه کنیم کسی آن را باور نمی کرد. نظر ما نمی توانست معتبر باشد”

مناطق سپاه اول، دوم و سوم آمریکا در ویتنام جنوبی

از بهار تا پاییز سال 1967، مرکز فرماندهی آمریکا در سایگون توسط یک سری از اقدامات ویتنام شمالی و ویت کنگ ها در مناطق مرزی بهت زده شد. در روز 24 آوریل یک گشت سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده یک واحد رزمی ویتنام شمالی را در حال در نظر گرفتن فرودگاه و پایگاه جنگی در قسمت غربی مواضع دفاعی تفنگداران دریایی در خه سان، در استان Quảng Trị.  مشاهده کردند و با آن درگیر شدند. درگیری های آن زمان در ماه مه به پایان رسید و در طی آن940  نیروی ویتنام شمالی و 155 تفنگدار دریایی کشته شده اند. به مدت 49 روز در ماه سپتامبر و اکتبر، ویتنام شمالی بمباران پایگاه دریایی ایالات متحده در Con Thien، که تقریبا در جنوب منطقه غیرنظامی یا DMZ  بود را آغاز کرد. این گلوله باران شدید (100-150 دور در روز)  باعث شدوستمورلند برای راه اندازی عملیات خنثی سازی  (Neutralize)، که یک بمباران شدید هوایی متشکل از 4000  سورتی پرواز در شمال خط علامت گذاری شده بود، اقدام کند.

منطقه غیر نظامی

در 27 اکتبر، یک گردان ARVN  در Sông Bé، پایتخت استان Phước Long، مورد حمله یک هنگ ویتنام شمالی قرار گرفت. دو روز بعد، یکی دیگر از هنگ های ویتنام شمالی به نیروهای ویژه ایالات متحده در پایگاه مرزی LOC Ninh  در استان  Bình Long حمله کردند. این حمله موجب یک نبرد ده روزه شد که در آن عناصری از لشکر اول پیاده نظام ایالات متحده و لشکر ARVN 18  شرکت کردند و در نتیجه آن 800  نیروی ویتنام شمالی کشته شدند.

یک ویت کنگ در اسارت نیروهای ویتنام جنوبی

شدید ترین قسمت از آنچه که به عنوان “درگیری مرزی” شناخته می‌شود در ماه های اکتبر و نوامبر در اطراف Dak To، یکی دیگر از پاسگاه های مرزی در استان Kon Tum اتفاق افتاد. این درگیری ها برای 22 روز بین چهار هنگ از لشکر اول ویتنام شمالی، لشکر 4 پیاده نظام ایالات متحده، تیپ 173 هوابرد ایالات متحده و پیاده نظام ARVN جریان داشت. زمانی که جنگ تمام شد، بین 1200 و 1600 سرباز ویتنام شمالی و 262 نیروی آمریکایی جان خود را از دست داده بودند. سازمان اطلاعات MACV درباره انگیزه های ممکن ویتنام شمالی برای چنین اقداماتی در مقیاس بزرگ در نواحی دوردست، گیج شد. مناطقی که در آن قدرت آتش و قدرت هوایی ایالات متحده می‌توانست بی هدف استفاده شود. از نظر تاکتیکی و استراتژیک، این عملیات ها هیچ تاثیری نداشتند. چیزی که کمونیست‌ها انجام دادند مرحله اول طرحشان برای جلب توجه فرماندهی آمریکا به مرزها و دور کردن بخش عمده ای از نیروهای ایالات متحده به خارج از زمینهای پست و شهرهای ساحلی پر جمعیت بود.

وستمورلند بیشتر در رابطه با وضعیت در خه سان، که در آن، در روز 21 ژانویه، یک نیروی در حدود 40000- 20000 نفری از ویتنام شمالی پادگان تفنگداران دریایی ایالات متحده را محاصره کرده بودند نگران بود. MACV  متقاعد شده بود که کمونیست ها مرحله به مرحله برنامه ریزی کردند که با یک حمله و تاخت و تاز کردن به پایگاه به عنوان مقدمه برای به دست گرفتن دو استان شمالی ویتنام جنوبی یک تلاش  همه جانبه را آغاز بکنند. برای جلوگیری از هر گونه اقدام احتمالی، او 250000  نفر را، از جمله نیمی از گردان های مانور MACV، در منطقه تاکتیکی سپاه اول مستقر کرد.

این مسیر حوادث سپهبد Frederick Weyand، فرمانده سپاه III نیروهای آمریکایی را که در منطقه نظامی پایتخت بودند نگران کرد. Weyand به عنوان یک مامور اطلاعاتی سابق، از الگوی فعالیت کمونیست ها در منطقه مسئولیت خود مشکوک بود و نگرانی های خود را در10 ژانویه به وستمورلند  اعلام کرد. وستمورلند با برآورد او موافقت بود و دستور داد 15  گردان ایالات متحده از مواضعی در نزدیکی مرز کامبوج به حومه سایگون برگردند. هنگامی که حمله آغاز شد، در مجموع 27  گردان مانور متحدین در شهر و مناطق اطراف آن دفاع کردند. این نقل و انتقال به احتمال زیاد یکی از حساس ترین تصمیم گیری های تاکتیکی جنگ بوده است.

سپهبد فردریک و یاند فرمانده سپاه سوم ایالات متحده در ویتنام

قبل از طوفان
در آغاز ژانویه سال 1968، ایالات متحده 331098 نفر از پرسنل ارتش و 78013  نفر از تفنگداران دریایی را در نه لشکر شامل یک هنگ سواره نظام زره پوش و دو تیپ مجزا در ویتنام جنوبی مستقر کرده بود. آنها به هنگ اول نیروی وظیفه استرالیا (1st Australian Task Force )، یک هنگ ارتش سلطنتی تایلند، دو لشکر پیاده و یک تیپ سپاه تفنگداران دریایی کره جنوبی پیوستند. نیروهای ویتنام جنوبی بالغ بر 350000  نفر سرباز منظم در ارتش، نیروی هوایی، نیروی دریایی، و سپاه تفنگداران دریایی بود. آنها به نوبه خود توسط 151000 نفر از نیروهای منطقه ای ویتنام جنوبی و 149000 نفر از نیروهای مردمی ویتنام جنوبی که معادل شبه نظامیان منطقه ای و محلی بودند پشتیبانی می شدند.
در روزهای قبل از حمله، آمادگی نیروهای متحدین نسبتا خوب بود. هانوی در ماه اکتبر اعلام کرده بود که هفت روز از 27  ژانویه تا 3 فوریه را برای تعطیلات تت آتش بس اعلام می کند و ارتش ویتنام جنوبی برنامه ریزی کرده بود که به حدود نیمی از نیروهای خود اجازه دهد تا به مرخصی تفریحی بروند. ژنرال وستمورلند، که تاکنون آتش بس را در سپاه  I لغو کرده بود، از متحدین خود لغو آتش بس آینده را نیز درخواست کرد، اما رئیس جمهور Thieu  (که آتش بس  را به 36 ساعت کاهش داده بود)، با این ادعا که این کار به روحیه نیروهای نظامی آسیب می زند و تنها به نفع مبلغان کمونیست است، حاضر به انجام این کار نشد.

رئیس جمهور Thieu رهبر ویتنام جنوبی

در 28 ژانویه 11 نفر از ویت کنگ ها  در شهر Qui Nhơn  دستگیر شدند در حالی که دو نوار صوتی از پیش ضبط شده در اختیار داشتند که پیام های اخطاری را به مردم در شهرهای ” سایگون، Huế  و Da Nang  اشغالی  “می فرستادند.  در بعد از ظهر روز بعد، ژنرال Cao Van Vien، رئیس ویتنامی ستاد مشترک، به چهار تن از فرماندهان سپاه خود دستور داد که سربازان خود را در حالت آماده باش قرار دهند. با این حال، هنوز هم فقدان احساس فوریت در بخشی از متحدان وجود داشت. اگر وستمورلند  قادر به درک پتانسیل خطر بود به خوبی می توانست با دیگران ارتباط برقرار کند. در شب 30ژانویه، 200 افسر ایالات متحده متعلق به بخش اطلاعاتMACV  همراه با کارکنان خود در یک مهمانی استخر در اقامتگاه خود در سایگون شرکت کردند. James Meecham، یک تحلیلگر در مرکز اطلاعات و شرکت کننده در جشن گفت:  من هیچ نظری در باره این که حمله تت فرا می رسد نداشتم. از 200  افسر حاضر، بدون استثنا هیچ کدامیک از کسانی که من با آنها حرف زدم نمی دانست حمله تت در راه است.

ژنرال وستمورلند همچنین درباره نگرانی های خود به اندازه کافی موفق به برقراری ارتباط با واشنگتن نشد. اگر چه بین 25 و 30 ژانویه او به رئیس جمهور هشدار داده بود که حملات گسترده کمونیست ها در آینده نزدیک در راهند، تذکراتش به مقدار زیادی آرام، بعید و همراه با خوش بینی رسمی بود که حتی دولت نیز آماده نشده بود.  هیچ کس – در واشنگتن یا ویتنام – انتظار چیزی که اتفاق افتاده است را نداشت.

ادامه دارد

15 - تلگرام

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.