حمله عید تت (قسمت پایانی)

حمله عید تت (قسمت پایانی)

حمله

” آسمان را سوراخ کن، زمین را بلرزان”
– پیامی که به نیروهای کمونیست ویتنامی داده شد و رمز شروع  بزرگترین نبرد تاریخ این کشور بود.

چه به طور تصادفی و یا با طراحی اولیه، اولین موج حمله عید تت در مدت کوتاهی پس از نیمه شب 30 ژانویه به پنج مرکز استان در محدوده سپاه II و Da Nang در محدوده سپاه I آغاز شد. ستاد فرماندهی سپاه I در Nha Trang، اولین ضربه را  خورد و به زودی این حمله در  Ban Me Thuot، Hội An، Tuy Hòa, Da Nang، Qui Nhơn، و Pleiku دنبال شد. در طول تمام این عملیات ها، کمونیست ها به دنبال یک الگوی مشابه بودند :  حملات خمپاره ای یا راکتی از نزدیک با حملات زمینی متعدد انجام شده به وسیله گردان های تقویت شده توسط ویت کنگ ها ترکیب شد، گاهی اوقات آنها از طرف سربازان منظم ویتنام شمالی حمایت می شدند. این نیروها باید به کادرهای محلی که به عنوان راهنما خدمت کرده بودند برای هدایت منظم به دفاتر مرکزی ویتنام جنوبی و ایستگاه های رادیویی ملحق می شدند. با این حال عملیات ها به خوبی در سطح محلی هماهنگ نبودند. با روشنایی روز، تقریبا همه نیروهای کمونیست از اهداف خود رانده شده بودند. ژنرال Phillip B. Davidson، رئیس جدید اطلاعات MACV ، به اطلاع وستمورلند  رساند که “حوادثی در سایر نقاط کشور امشب و فردا صبح اتفاق می افتد. ” تمام نیروهای ایالات متحده در آماده باش قرار داده شدند و توصیه های مشابه به تمام واحدهای ARVN داده شد. با این حال متحدان هنوز هم بدون هیچ حس واقعی اضطرار پاسخ می دادند. فرمان های لغو مرخصی یا خیلی دیر آمد و یا نادیده گرفته می شد.

تفنگداران دریایی آمریکا در ویتنام

در3:00  بامداد روز 31  ژانویه نیروهای کمونیست به سایگون، Cholon و Gia Dinh در منطقه پایتخت نظامی Quang Tin (دوباره)، Huế، Tam Ky، و Quang Ngãi و همچنین پایگاه های ایالات متحده در Phu Bai و Chu Lai  در محدوده سپاه I و تاسیسات آمریکایی در Bong son و An Khe در محدوده سپاه II و Cần Thơ و Vĩnh Long  در محدوده سپاه IV حمله ور شدند. روز بعد، Biên Hoa، Thanh  Long، Bình Dương در محدوده سپاه III و Kien Hoa، Dinh Tuong، Gò Công، Kien Giang، Vinh Binh، Ben Tre و Kien Tuong  در محدوده سپاه IV  مورد حمله قرار گرفتند. آخرین حمله از عملیات اولیه درBac Liêu  در محدوده سپاه IV  در تاریخ 10 فوریه آغاز شد. در مجموع در حدود 84000  تن از نیروهای کمونیست در حمله شرکت کردند در حالی که هزاران نفر دیگر آماده برای تقویت نیروهای خودی یا مسدود کردن راه نیروهای دشمن بودند. نیروهای کمونیست همچنین با خمپاره و یا راکت همه فرودگاه های اصلی متفقین را هدف قرار دادند و به  64 شهر اصلی منطقه و نقاط مهم شهرهای کوچک حمله کردند.

رنجرهای ARVN در حال دفاع از سایگون

در اغلب موارد، دفاع در برابر کمونیست ها یک امر مربوط به ویتنام جنوبی بود. شبه نظامیان محلی و یا نیروهایARVN  با حمایت پلیس ملی، معمولا مهاجمان را گاهی اوقات در دو یا سه روز و یا در عرض چند ساعت بیرون می راندند، اما درگیری های شدیدی به مدت چند روز دیگر در Kon Tum ، Buôn Thuột، Phan Thiết، Cần Tho و Bến Tre ادامه یافت. نتیجه در هر مورد معمولا توسط توانایی های فرماندهان محلی تعین شده بود که برخی از آنها برجسته بودند ولی بقیه بزدل و یا بی کفایت بودند. با این حال در طول این بحران بسیار مهم، هیچ واحد ویتنام جنوبی از بین نرفت و یا به کمونیست ها پناهنده نشد.

نیروهای ارتش ویتنام شمالی (PAVN)

وستمورلند با خوش بینی به اخبار حمله هم در رسانه ها و در گزارش خود به واشنگتن پاسخ گفت. به گفته ناظران نزدیک تر، با این حال، او از این که چگونه کمونیست ها قادر به هماهنگی حمله های بسیاری در چنین سطح از پنهان کاری بوده اند به طور کلی مات و مبهوت بود و به شدت متزلزل شده بود. با توجه به گفته Clark Clifford، در زمان حملات اولیه، واکنش رهبری نظامی ایالات متحده به نزدیک شدن به وحشت شبیه بود. اگر چه ارزیابیوستمورلند  از اوضاع نظامی درست بود ولی او خود را با حفظ اعتقاد دائمی خود به این که خه سان هدف واقعی کمونیست ها بود و 155 حمله توسط 84000  سرباز انحرافی )نظری که او حداقل تا 12 فوریه حفظ کرده بود( بود، احمق نشان داد. گزارشگر واشنگتن پستPeter Braestrup  احساسات همکاران او را با پرسیدن این جمله بیان کرد “چگونه این حمله در سایگون، به ویژه در مرکز شهر سایگون، می تواند انحراف باشد؟ “

سایگون
اگر چه سایگون نقطه کانونی از حمله بود، کمونیست ها به دنبال تصاحب کل از شهر نبودند. در عوض، آنها شش هدف اولیه را در حمله به منطقه مرکز شهر دنبال می کردند که شامل مقر فرماندهی کل ARVN  در پایگاه هوایی ,Tan Son Nhut  کاخ استقلال، سفارت آمریکا در سایگون، ستاد نیروی دریایی در Long Binh، و ایستگاه رادیوی ملی بودند. تمام این اهداف، توسط عناصر کمی از گردان های نظامی محلی C-10  مورد حمله قرار گرفتند. در جاهای دیگر شهر و یا حومه آن، ده گردان از نیروهای ویت کنگ محلی به ایستگاه پلیس مرکزی و فرماندهی توپخانه و مقر فرماندهی زرهی )هر دو در  (GoVapحمله کردند. این دستور به همه این نیروهای اولیه برای گرفتن و نگه داشتن موقعیت خود به مدت 48 ساعت داده شد که در آن تقویت نیروی متحدین را کاهش می داد.

نقشه حمله اولیه و ثانویه به سایگون

دفاع از منطقه نظامی پایتخت در درجه اول مسئولیت ویتنام جنوبی بود و در ابتدا هشت گردان پیاده نظام ARVN  و نیروی پلیس محلی از آن دفاع می کردند. در3 فوریه این نیروها توسط پنج گردان تکاور، پنج هنگ سپاه تفنگداران دریایی و پنج گردان هوابرد ARVN، تقویت شد. واحدهای ارتش ایالات متحده شرکت کننده در این دفاع شامل گردان 716 پلیس نظامی، هفت گردان پیاده نظام (یکی مکانیزه) و شش گردان توپخانه بودند.

در ستاد فرماندهی زرهی و توپخانه در لبه شمالی شهر، کمونیست ها برای استفاده از تانکها و توپخانه های تصرف شده برنامه ریزی کرده بودند اما تانکها دو ماه قبل به پایگاه دیگری منتقل شده بودند و بلوک های بریچ از قطعات توپخانه برداشته شده بود، که آنها را بی استفاده کرده بود.

یکی از مهم ترین اهداف ویت کنگ ها ایستگاه رادیویی ملی بود. سربازان همراه خود یک نوار ضبط شده از هوشی مین در مورد اعلام آزادسازی سایگون آورده بودند که خواستار “قیام عمومی” علیه دولت Thiệu شده بود. آنها ساختمان را به مدت شش ساعت محاصره کردند اما به محضی که ایستگاه تصرف شد به علت قطع خطوط صوتی از استودیوی اصلی به برج قادر پخش نبودند.

نیروهای ویتنام جنوبی در حال دفاع از پایگاه هوایی تان سون نات

سفارت ایالات متحده آمریکا در سایگون، یک ساختمان عظیم شش طبقه واقع در مساحت چهار هکتار بود که تنها در ماه سپتامبر به پایان رسیده بود. در 02:45  دیوار اطراف آن توسط یک تیم نقب زن  19 نفره که از طریق یک سوراخ با8  پا ارتفاع  2.4) متر (آن را منفجر کرده بودند مورد حمله قرار گرفت. با وجود ماموران کشته شده در حمله اولیه و تلاش با شکست مواجه شده برای به دست آوردن دسترسی به ساختمان، (تا زمانی که توسط نیروهای تقویتی ایالات متحده شش ساعت بعد بر روی سقف ساختمان فرود آمدند و همه نیروهای دشمن را کشتند و یا دستگیر کردند) ویت کنگ ها به سادگی به اشغال زمین سفارت می پرداختند. در 09:20  سفارت و زمین، با از دست دادن پنج نفر از پرسنل ایالات متحده دوباره تصرف شد.

اسارت یکی از ویت کنگ ها در نزدیکی سفارت آمریکا توسط پلیس نظامی

جوخه های کوچکی از ویت کنگ ها با حمله به ماموران مختلف، خانه های افسران ARVN و ایستگاه های پلیس منطقه برای جذب داوطلبان خدمت سربازی در سراسر شهرها به تهاجم دامن زدند. در1 فوریه رئیس پلیس ملی، ژنرال Nguyễn Ngọc Loan، افسر ویت کنگی به نام Nguyen Van Lem را در لباس غیر نظامی در مقابل دوربین یک عکاس در ملاء عام اعدام کرد.

اعدام یک ویت گنگ در ملاء عام

در خارج از شهر دو گردان ویت کنگی به مجتمع تدارکات ایالات متحده و دفتر مرکزی آن در Long Binh  حمله کردند پایگاه هوایی Biên Hòa توسط یک گردان مورد حمله قرار گرفت در حالی که در مجاورت آن مقر سپاه III  ARVN هدف حمله دیگری بود.  پایگاه هوایی Tan Son Nhut، در بخش شمال غرب شهر، توسط سه گردان مورد حمله قرار گرفت. یک گردان رزمی آماده از سربازان چترباز ARVN ، در انتظار انتقال به Da Nang، در عوض به طور مستقیم به محل درگیری ها رفت و حمله را متوقف کرد. در مجموع 35 گردان کمونیستی که بسیاری از آنها نیروهای مخفی کادر بودند که در پایتخت و حومه آن سال ها کار و زندگی کرده بوند، به طرف اهدافی در سایگون روانه شدند. تا طلوع آفتاب اکثر حملات در مرکز شهر دفع شده بودند اما مبارزه شدید بین نیروهای ویت کنگ و نیروهای متحد در محله چینی ها در جنوب غربی شهر، که به عنوان یک منطقه شروع عملیات و مرکز فرماندهی و کنترل توسط ویتنام شمالی مورد استفاده قرار گرفت در گرفت. جنگ تلخ و مخرب خانه به خانه در این منطقه جریان گرفت. در 4 فوریه، به ساکنان دستور داده شد خانه های خود و منطقه را ترک کنند و منطقه جنگی اعلام شد. مبارزه در شهر پس از یک نبرد شدید بین رنجرهای ARVN و نیروهای PAVN در 7مارس به پایان رسید.

Huế
در ساعت3:40 صبح مه آلود 31 ژانویه، مواضع دفاعی متفقین در شمال رودخانه Perfume در شهر Huế با خمپاره و راکت مورد حمله واقع شد و پس از آن دو گردان از هنگ ششم PAVN  به آن حمله کردند. هدف آنها فرماندهی لشکر اول ARVN بخش واقع در Citadel بود. یک مجتمع با سه مایل مربع متشکل از کاخ ها، پارک ها و قسمت های مسکونی که توسط یک خندق و زمین گسترده و دو سنگ تراشی که در آغاز قرن 19 توسط امپراتور  Gia Long ساخته شده بودند، احاطه شده بود. مدافعانARVN ، به رهبری ژنرال Ngo Quang Truong، تصمیم به حفظ موقعیت خود گرفتند، اما بیشتر قلعه به دست PAVN سقوط کرد. در قسمت جنوب رودخانه، هنگ 4PAVN  تلاش برای به دست گرفتن مقر محلی MACV را آغاز کرد،  اما توسط یک نیروی موقت شامل حدودا 200 آمریکایی زمین گیر شد. بقیه شهر توسط نیروهای PAVN  که در ابتدا در حدود 7500 نفر بوده اند مورد تاخت و تاز بود. هر دو طرف سپس با عجله به تقویت و تجهیز نیروهای خود پرداختند. در طول 25 روز، نبرد Huế تبدیل  به یکی از طولانی ترین و خونین ترین نبرد های جنگ ویتنام شد.

درگیری در هیوی

در چند روز اول اشغال، قسمت اطلاعات ایالات متحده و ویتنام شمالی تعداد نیروهای PAVN  را بسیار دست کم گرفته بودند. ژنرال وستمورلند  به ستاد مشترک ارتش آمریکا اطلاع داد که ” دشمن در حدود سه دسته را به استحکامات Huế فرستاده است و تفنگداران دریایی یک گردان را به منطقه فرستاده اند تا آنها را پاکسازی کنند. ” از آنجا که هیچ یک از نیروهای آمریکایی در Huế مستقر نبودند، نیروهای امداد رسانی باید از Phu Bai، در هشت کیلومتری جنوب شرقی حرکت می کردند. در نم نم باران و مه، تفنگداران دریایی ایالات متحده از لشکر اول و سربازان تفنگداران دریایی و لشکر اول ARVN خیابان شهر را به صورت مرگبار و مخرب کوچه به کوچه و خانه به خانه در جنگ شهری که ارتش ایالات متحده از نبرد سئول در طول جنگ کره درگیری به این صورت نداشته بود و هیچ یک از طرفین برای آن آموزش دیده نبودند پاکسازی می کردند. به علت اهمیت تاریخی و فرهنگی شهر، نیروهای آمریکایی بلافاصله حملات هوایی و توپخانه ای که به طور گسترده ای در سایر شهرها اعمال می شد را استفاده نکردند.

نقشه دژ شهر هیوی

در خارج از Huế، عناصری از لشکر 1 سواره نظام ایالات متحده و 101 هوابرد در این مقطع در نبرد برای قطع دسترسی PAVN و قطع خطوط تامین و تقویت آنها جنگیدند. در این مقطع 16 تا 18 گردان PAVN ( 0008-11000 نفر ) در نبرد برای خود شهر و یا نزدیکی های پایتخت سابق شرکت کردند. دو هنگ ویتنام شمالی به راهپیمایی اجباری از مجاورت خه سان به Huế به منظور شرکت در نبرد پرداختند. در بیشتر ماه فوریه، نیروهای متحدین به تدریج راه خود را به سمت دژ ادامه می دادند که تنها پس از چهار روز مبارزه شدید پس گرفته شد. این شهرستان تا هنگامی که توسط نیروهای ایالات متحده و ARVN در 24 فوریه پرچم ویتنام جنوبی را بر فراز کاخ عالی صلح برافراشتند دوباره  بازپس گرفته شده اعلام نشد.

در طول این عملیات شدید، متحدان تخمین زده اند که نیروهای ویتنام شمالی بین 2500 و 5000 کشته و 89 اسیر در شهر و در مناطق اطراف آن داشته اند.  216 نفر از تفنگداران دریایی آمریکا و سربازان در طول این جنگ کشته شده اند و 1609 نفر نیز زخمی شدند 421 نفر از نیروهای ARVN  کشته شدند 2123 نفر دیگر زخمی شدند و 31 مفقود شدند. بیش از 5800 غیرنظامی جان خود را در جنگ از دست دادند و 116000  نفر از از 140.000 نفر جمعیت اصلی شهر بی خانمان شدند.

خه سان
حمله به خه سان، که در 21 ژانویه قبل از حملات دیگر آغاز شد، ممکن است تا در خدمت دو هدف در نظر گرفته شده باشد: اول به عنوان یک تلاش واقعی برای به دست گرفتن موقعیت و یا در ثاتی به عنوان یک عمل انحرافی به منظور جلب توجه نیروهای آمریکایی و دور کردن آنها از مراکز جمعیتی به زمینهای پست. هر دو دلیل  برای این اقدام قابل قبول و هماهنگ بودند. به نظر ژنرال وستمورلند هدف از اساس مبارزه، دامن زدن ویتنام شمالی به یک رویارویی متمرکز و طولانی مدت در یک منطقه جغرافیایی محدود بود که اجازه استفاده از توپخانه و حمله هوایی گسترده آمریکا را که تلفات سنگینی در یک منطقه نسبتا خلوت وارد می کردند می داد. در پایان سال 1967، MACV نزدیک به نیمی از گردان های مانور خود را به مکان سپاه I که در انتظار چنین نبردی بود منتقل کرده بود .
وستمورلند و رسانه های آمریکایی که این عمل را تحت پوشش گسترده قرار داده بودند، اغلب ناگریز بودند که بین اقدامات در خه سان و نبرد دین بین فو(Điện Biên PH) ، که در طول جنگ هندوچین اول در آن یک پایگاه فرانسوی تحت محاصره قرار گرفت و در نهایت توسط نیروهای ویت مین به فرماندهی ژنرال جیاب (Giáp) تاخت و تاز شده بود مقایسه انجام دهند. وستمورلند، که از میل شدید Nguyen Chi Thanh برای عملیات در مقیاس بزرگ آگاه بود معتقد بود که آنها برای برای تکرار این پیروزی به تلاش می پردازند. او اقدام خود را “دین بین فو در جهت معکوس ” در نظر گرفته بود.

نیروهای آمریکایی در خه سان

خه سان و مدافعش شامل 6000 آمریکایی سپاه تفنگداران دریایی، ارتش و ARVN توسط دو تا سه لشکر ویتنام شمالی در مجموع حدود 20000 مرد احاطه شده بود. در طول محاصره، که تا آوریل 8 به طول انجامید نیروهای متفقین توسط خمپاره سنگین، موشک و بمباران توپخانه همراه با حملات پراکنده در مقیاس کوچک توسط پیاده نظام در موقعیت های دور افتاده، مورد هجوم قرار گرفتند. با این حال، به غیر از از دست دادن اردوگاه نیروهای ویژه ایالات متحده در Lang Vei, هرگز حمله زمینی عمده ای بر پایگاه انجام نشد و نبرد تا حد زیادی دوئل بین واحدهای توپخانه ویتنام شمالی و آمریکایی همراه با حملات هوایی گسترده انجام شده توسط هواپیماهای ایالات متحده بود. در پایان محاصره، نیروی هوایی ایالات متحده، سپاه تفنگداران دریایی و هواپیماهای نیروی دریایی 39179 تن مهمات در دفاع از پایگاه فرو ریختند.
مسیر تدارکات زمینی به پایگاه قطع شده بود و تدارکات مجدد در هوا توسط هواپیماهای باری به علت آتش سنگین ضد هوایی ویتنام شمالی بسیار خطرناک شد. به لطف نوآوری Super Gaggles با سرعت بالا، که جنگنده بمب افکن ها را در ترکیب با تعداد زیادی از هلیکوپترهای تدارکاتی مورد استفاده قرار می داد و بهره برداری نیروی هوایی از هواپیمای باری C-130 Hercules و روش نوآورانه تحویلLAPES ، تدارکات مجدد هوایی هرگز متوقف نشد.

تخلیه زخمی ها و اجساد در حمله عید تت

هنگامی که تت آغاز شد، احساسات بالایی در MACV  موج می زد که پایگاه در معرض یک حمله جدی قرار خواهد گرفت. در سپاه I، آتش بس تت در هراس از حمله کمونیست ها که هنوز اتفاق نیافتاده بود لغو شده بود. تهاجم به خه سان رسید و نبرد متناوب ادامه یافت. نظر وستمورلند در مورد پایگاه خه سان حتی در هنگام نبرد در اطراف او در سایگون تغییر نکرد. در تاریخ 1 فوریه، هنگامی که حمله به اوج خود رسید، او در یادداشتی که خود نوشته بود ولی هرگز تحویل داده نشد این ادعا را مطرح کرد که “دشمن در تلاش برای سردرگرمی این موضوع است… من شک ندارم که او همچنین در حال تلاش برای عدم جلب توجه همه از این منطقه از بزرگترین تهدید یعنی بخش شمالی از سپاه I است. اجازه بدهید به همه هشدار دهم که گیج نشوید. ”
در پایان، یک ماموریت نجات توسط قوای عمده متحدین ( عملیات پگاسوس )  باعث پس گرفتن خه سان در تاریخ 8 آوریل شد، اما نیروهای ویتنام شمالی دیگر از منطقه خارج شده بودند. هر دو طرف ادعا کرد که نبرد به اهداف مورد نظر خود رسیده بود. ایالات متحده تخمین زده است که 8000 نیروهای ویتنام شمالی در این مکان کشته شده اند و تعداد قابل توجهی نیز زخمی شده اند، در برابر 730 سرباز آمریکایی از دست رفت و 2642 نفر دیگر زخمی شدند.

مرحله II و III
برای بهبود وضعیت سیاسی خود در مذاکرات پاریس که در 13 مه افتتاح شد، ویتنام شمالی فاز دوم حمله عمومی را در اواخر ماه آوریل آغاز کرد. منابع اطلاعاتی ایالات متحده بین فوریه تخمین زدند که ممکن است که ویتنام شمالی 50000 نفر را برای جایگزینی خسارات وارده در طول جنگ قبل از آن اعزام کرده باشد. یکی از طولانی ترین و بیهوده ترین نبرد های تاریخ 29 آوریل آغاز شد و تا 30 مه به طول انجامید زمانی که 8000 نفر از لشکر 320PAVN ، با حمایت توپخانه از سراسرDMZ ، پایگاه لجستیکی آمریکا در Dong Ha در شمال غربی استان Quảng Trị را تهدید کردند که به عنوان نبرد Dai Do شناخته شد. قبل از خروج،  نیروهای ویتنام شمالی وحشیانه با تفنگداران دریایی ایالات متحده، ارتش، و نیروهای ARVN  درگیر شدند. برآورد ویتنام شمالی 2100 نفر کشته را بعد از وارد کردن تلفات سنگین بر ​​متحدان در حدود 290 کشته و 946 زخمی نشان داد.
در ساعات اولیه صبح روز 4 ماه مه، واحدهای کمونیستی مرحله دوم از تهاجم به 119 هدف در سراسر ویتنام جنوبی، از جمله سایگون (که توسط ویتنام جنوبی و آمریکایی ها به عنوان ” مینی تت ” شناخته می شود) را آغاز کردند. با این حال در این زمان، واحد اطلاعاتی متحدان بدون متعجب شدن از حمله آمادگی بهتری داشت. بسیاری از نیروهای کمونیستی قبل از آن که به اهداف خود برسند توسط عناصر اطلاعاتی متحدین ردگیری شدند. با این حال 13 گردان ویت کنگ، موفق به نفوذ شدند و یک بار دیگر پایتخت در هرج و مرج فرو رفت. جنگ شدیدی در Phu Lam، ( که در آن زمان دو روز برای ریشه کن کردن حمله گردان نیروی محلی 267 ویت کنگ وقت صرف شد)، در اطراف پل Y  و در Tan Son Nhut رخ داد. نیروهای ویت کنگ در خروج از منطقه، پشت سرشان بیش از 3000 مرده را جا گذاشتند.
مبارزه در اطراف سایگون تا زمانی که نیروهای ایالات متحده در استان Quảng Tín درگیر بودند تمام نشد که بدون شک جدی ترین شکست آمریکایی ها در جنگ بود. در 10 ماه می دو هنگ از لشکر2  PAVN به خام دوک (Kham Duc)، آخرین اردوگاه نیروهای ویژه مراقبت مرزی در سپاه I حمله کردند. 1800 نیروی نظامی ایالات متحده و ویتنام جنوبی زمانی که MACV تصمیم به جلوگیری از یک وضعیت مشابه خه سان  گرفته بود، محاصره شده و مورد حمله شدید قرار گرفتند. خام دوک از راه هوا و در زیر آتش شدید تخلیه شد و به ویتنام شمالی واگذار شد.

تخلیه خام دوک توسط نیروهای متحدین

کمونیست ها در 25 ماه مه به سایگون بازگشتند و موج دوم حمله به شهر را راه اندازی کردند. نبرد در این مرحله از حمله بین تت اصلی و مینی تت در این که هیچ یک از تاسیسات آمریکایی مورد حمله قرار نگرفت تفاوت وجود داشت. در این سری از اقدامات، نیروهای ویت کنگ شش معبد (pagoda) بودایی را بر اساس این باور غلط که آنها از توپخانه و حملات هوایی مصون هستند اشغال کردند. شدیدترین جنگ ها یک بار دیگر در Cholon  در گرفت. در 18 ژوئن یک واقعه قابل توجه رخ داد هنگامی که 152 نفر از هنگ ویت کنگی Quyet Thang به نیروهای ARVN تسلیم شدند و این بزرگترین تسلیم کمونیست ها در جنگ است. این اقدامات مرگ، درد و رنج بیشتری را برای ساکنان این شهر به ارمغان آورد. بیشتر از 87000 نفر در مرحله دوم بی خانمان شدند در حالی که بیش از 500 نفر کشته و 4500 نفر دیگر نیز زخمی شدند ( 5 مه – 30 مه ). تلفات ایالات متحده بالغ بر 1161 کشته و 3954 زخمی بود در حالی که 143 نفر از سربازان ویتنام جنوبی کشته و 643 نفر دیگر زخمی شدند.

ویرانی های محله چینی ها در سایگون

فاز III حمله در تاریخ 17 اوت شروع شد و شامل حمله به سپاه هایI ، II و IIIبود. به طور قابل ملاحظه ای، در این سری از اقدامات تنها نیروهای ویتنام شمالی شرکت کردند. حمله اصلی با حمله به شهرهای مرزی Tây Ninh ، An Lộc، و  Loc Ninآغاز شد که به منظور جلب نیروهای دفاعی از سایر شهرها بود. یک محور در برابر Da Nang در 16 اوت توسط تفنگداران دریایی ایالات متحده پاکسازی شد. در ادامه عملیات های پاکسازی مرزی، سه هنگ ویتنام شمالی فشار سنگینی را بر اردوگاه نیروهای ویژه ایالات متحده در Bu Prang، در استان Quang Duc، در پنج کیلومتری مرز کامبوج وارد کردند. قبل از اینکه ویتنام شمالی آن را قطع کند مبارزه برای دو روز به طول انجامید. نبرد منجر به مرگ 776 نفر از ویتنام شمالی، 114 نفر از ویتنام جنوبی و دو آمریکایی شد.
در مرحله III بار دیگر سایگون مورد حمله قرار گرفت، اما حملات کمتر پایدار بودند و یک بار دیگر به راحتی دفع شدند. تا آنجا که به MACV مربوط می شد، حمله اوت ” یک شکست ملال انگیز بود. ” در پنج هفته جنگ و بعد از از دست دادن 20000 سرباز، هیچ هدف واحدی در طول این ” مرحله نهایی و قاطع ” به دست نیامده بود. با این حال، همانطور که مورخ رونالد اسپکتور (Ronald Spector) اشاره کرده است ” شکست کمونیست ها نیز نهایی یا قطعی نبود. ” در طول همین مدت 700 نیروی نظامی ایالات متحده در عملیات کشته شدند.

پیشروی نیروهای آمریکایی در چولون

تلفات وحشتناک و درد و رنج تحمل شده توسط واحدهای کمونیستی در این عملیات هنوز در شروع بود. این واقعیت که هیچ دستاوردهای نظامی آشکاری به دست نیامده است احتمالا می تواند تمام خون ها و تلاش ها را فقط به وضعیت بدتر توجیه کند. در طول نیمه اول سال 1969، بیش از 20،000 نفر از نیروهای کمونیست با افزایش سه برابری بیش از سال 1968 به نیروهای متحدین پیوستند. در 5 آوریل 1969، COSVN  بخشنامه 55 را به تمام واحدهای تابعه آن صادر کرد : “دیگر هرگز و تحت هیچ شرایط نمی خواهیم کل نیروی نظامی خودمان را برای چنین حمله ای به خطر بیاندازیم. بر عکس، ما باید برای حفظ پتانسیل نظامی خود برای مبارزات آینده تلاش کنیم.

جمع بندی

در نتیجه این حمله ایالات متحده تخمین زد که در حدود 45000 سرباز PAVN کشته و تعداد نامشخصی زخمی شدند. برای سال ها این رقم به عنوان یک مقدار بیش از حد خوش بینانه عنوان می شد چون که این مقدار بیش از نیمی از نیروهای درگیر در این جنگ را شامل می شد.  Stanley Karnow ادعا می کند او این رقم را در سال 1981 در هانوی تایید کرده است. خود وستمورلند ادعا کرد تعداد کمتری از نیروهای دشمن غیر فعال شده اند، در برابر این تخمین که در مدت مشابه 32000 سربازPAVN  کشته و 5800  نفر دیگر از آنها دستگیر شده اند. ویتنام جنوبی ها ادعا کردند متحمل 2788 کشته 8299  زخمی و 587 گم شده در فاز اول عملیات شدند. ایالات متحده آمریکا و دیگر نیروهای متحد نیز متحمل 1536 کشته، 7764 زخمی و 11 مفقود شده اند. در کل تلفات نیروهای ویتنام جنوبی در حدود 4954 کشته و 15917 نفر زخمی تخمین زده شد و همچنین 4124 نفر از نیروهای آمریکایی و همچنین تایلند، استرالیا، کره جنوبی و نیوزیلند کشته و 19295 نفر زخمی شدند. در مجموع در حدود 9078 نفر از متحدین کشته، 35212 نفر زخمی و 1530 نفر مفقود شدند.

ویت کنگ های کشته و اسیر شده

از نظر نظامی این یک شکست برای شمالی ها به حساب می آید ولی با توجه به بی کفایتی اطلاعاتی اولیه در مورد شناسایی حمله این یک شکست برای آمریکایی ها نیز می باشد. همچنین این حمله منجر به فشار شدید افکار عمومی بر دولت آمریکا برای خروج از ویتنام شد که در ادامه به وقوع پیوست. ویتنام شمالی نیز در برانگیختن قیام عمومی در جنوب در هنگام حمله ناکام ماند.

ویدیوهای مربوطه:

حمله به سفارت آمریکا در سایگون 29 مگابایت 

نبرد خه سان ویدیوی اول 27 مگابایت

نبرد خه سان ویدیوی دوم 160 مگابایت

اعدام یک ویت کنگ در ملاء عام 7.9 مگابایت

نبرد هیوی 223 مگابایت

سخنرانی ژنرال وستمورلند در حمله عید تت 7.08 مگابایت

منبع

مترجم و گرداوری کننده: احمد صادقی فیروزجایی

کلیه حقوق این مطلب متعلق به مترجم و سایت ایرانی دیتا بوده و هرگونه کپی بردای فقط با ذکر نام و لینک منبع (www.iranidata.com) مجاز بوده در غیر این صورت پیگرد قانونی دارد.