حمله عید تت (قسمت اول)

 حمله عید تت (قسمت اول)

حمله تت (The Tet Offensive) یکی از بزرگترین عملیات‌های نظامی جنگ ویتنام بود که  در تاریخ 30 ژانویه سال 1968 توسط نیروهای ویت کنگ و ارتش ویتنام شمالی در مقابل نیروهای ویتنام جنوبی، ایالات متحده و متحدان آنها انجام شد. این لشکر کشی شامل حملات اعجاب آوری بر علیه مراکز فرماندهی و کنترل نظامی و غیر نظامی در سراسر ویتنام جنوبی بود.
کمونیست‌ها موجی از حملات را در ساعات آخر شب 30 ژانویه در مناطق تاکتیکی سپاه اول و دوم ویتنام جنوبی انجام دادند. این حمله های اولیه به اقدامات گسترده دفاعی منجر نشد. هنگامی که عملیات اصلی کمونیست‌ها صبح روز بعد شروع شد در سراسر کشور پخش و به خوبی هماهنگ شده بود. در نهایت بیش از 80،000 نیروی کمونیست در بیش از 100 شهر و شهرستان، از جمله 36 تا از 44 مراکز استان‌ها، پنج مورد از شش شهرستان مستقل 72 تا از 245 منطقه شهری قابل توجه و جنوب پایتخت درگیر شدند. این حمله بزرگترین عملیات نظامی انجام شده توسط هر دو طرف تا آن نقطه از جنگ بود.

حملات اولیه باعث حیرت ارتش آمریکا و ویتنام جنوبی شد و آنها به طور موقت کنترل تعدادی از شهرستان‌های مختلف را از دست دادند، اما آنها به سرعت به بازیابی خود پرداختند و این حملات، به وارد شدن تلفات زیادی به نیروهای کمونیست منجر شد. در طول نبرد Huế جنگ‌های شدیدی به مدت یک ماه درگرفت که در نتیجه تخریب این شهر توسط نیروهای ایالات متحده را در پی داشت. اطراف پایگاه های رزمی ایالات متحده در Khe Sanh مبارزه برای دو ماه دیگر نیز ادامه یافت. اگر چه این حمله  یک شکست نظامی برای کمونیست‌ها بود ولی منجر به تاثیر عمیقی بر دولت آمریکا و شوک عمومی ایالات متحده شد چون رهبران سیاسی و نظامی آنها بر این باور بودند که کمونیست‌ها به دلیل شکست‌های قبلی، قادر به راه اندازی چنین تلاش‌های گسترده ای نبودند.

 

اصطلاح ” حمله تت” معمولاً به حملات ژانویه و فوریه 1968 اشاره دارد، اما همچنین اصطلاح ” مینی تت ” می‌تواند شامل حملاتی که در ماه مه و اوت صورت گرفت باشد.
زمینه­ های جنگ
ایالات متحده
در پاییز سال 1967 ، این سوال که آیا استراتژی فرسایشی آمریکا در ویتنام جنوبی به خوبی کار می‌کند به شدت در ذهن مردم آمریکا و دولت پرزیدنت لیندن بی جانسون بررسی می‌شد.
ژنرال William Westmoreland ، فرمانده فرماندهی نظامی ویتنام ( MACV ) بر این باور بود که اگر بتوان به یک ” نقطه متقاطع ” رسید که در آن تعداد نیروهای کمونیست کشته شده و یا دستگیر شده در جریان عملیات نظامی از کسانی که استخدام و یا جایگزین می‌شوند بیشتر بشود، آمریکایی‌ها پیروز جنگ خواهند بود.  با این حال، بین MACV و سازمان اطلاعات مرکزی (CIA) درباره برآورد جنگ در مورد قدرت و صلابت نیروهای چریکی کمونیستی در ویتنام جنوبی اختلاف بود. در ماه سپتامبر، ملاقاتی بین اعضای سرویس‌های اطلاعاتی MACV و CIA برای آماده سازی برآورد اطلاعات ملی ویژه انجام گرفت تا توسط دولت به عنوان معیاری برای سنجش موفقیت آمریکا در جنگ استفاده شود.

با ارائه شده دستاوردهای باد آورده‌ی اطلاعاتی دشمن متعلق به عملیات Cedar Falls و Junction City، اعضای CIA معتقد بودند که تعداد چریک‌های نامنظم و کادر کمونیست در جنوب می‌تواند به بزرگی 430،000 نفر باشد. از سوی دیگر،  مرکز اطلاعات ترکیبیMACV ، ادعا کرد که این تعداد نمی‌تواند بیش از 300.000 باشد.  Westmoreland عمیقاً در مورد برداشت احتمالی مردم آمریکا از چنین افزایش برآوردی نگران بود چون قدرت نیروهای کمونیست به طور معمول به خبرنگاران در جلسات توجیهی ارائه می‌شد. به گفته رئیس اطلاعاتMACV ، جنرال Joseph McChristian ، وضعیت جدید می‌توانست یک بمب سیاسی ایجاد کند چون که اثبات شده بود که کمونیست‌ها توانایی و اراده  لازم برای ادامه یک جنگ فرسایشی طولانی را دارند.
در ماه مه، MACV برای به دست آوردن یک مصالحه با CIA تلاش کرد بیان کند که شبه نظامیان ویت کنگ یک نیروی جنگی تلقی نمی‌شدند اما برای جمع آوری اطلاعات به عنوان ستون پنجم سطح پایین مورد استفاده بودند. آژانس پاسخ داد که چنین تصوری مسخره است چون شبه نظامیان به طور مستقیم مسئول نیمی از تلفات وارده به نیروهای ایالات متحده بودند. با این بن بست گروهی، George Carver ، معاون مدیر CIA  در امور ویتنام، به داوری اختلاف پرداخت. در ماه سپتامبر، کارور یک مصالحه را توصیه کرد که CIA اصرار بر شامل کردن نیروهای نامنظم را در نیروهای نهایی رها کند و یک ضمیمه را به برآورد اضافه کند که نظر آژانس را توضیح دهد. جورج آلن، معاون کارور، مسئولیت سرسپردگی این سازمان را به پای ریچارد هلمز رئیس  CIA گذاشت.  او معتقد بود که ” این یک مشکل سیاسی بود … [ هلمز ] نمی‌خواهد که آژانس … به ضرر سیاست‌های دولت عمل کند “.

در طول نیمه دوم سال 1967 دولت در مواجه با انتقادات در داخل و خارج از دولت و گزارش‌های مربوط به کاهش حمایت عمومی از سیاست‌های ویتنامی خود احساس خطر  کرد. ، با توجه به نظر سنجی افکار عمومی، درصد آمریکایی‌هایی که معتقد بودند که آمریکا به اشتباه به ارسال سرباز به ویتنام پرداخته است از 25 درصد در سال 1965 به 45 درصد در دسامبر 1967 افزایش یافته بود. این روند با اعتقاد به این که مبارزه ارزشمند نیست ایجاد نشد بلکه با احتساب ارقام تلفات، افزایش مالیات و این احساس که در پایان دادن به جنگ هیچ چشم اندازی وجود ندارد به وجود آمد. نظر سنجی‌های گرفته شده در ماه نوامبر نشان داد که 55 درصد یک سیاست جنگی سخت‌تر را خواستند که مطابق با این باور عمومی است که ” در وهله اول درگیر شدن در ویتنام برای ما خطا بود اما در حال حاضر که ما آنجا هستیم، اجازه دهید ببریم یا فرار کنیم ” این درخواست تلاش‌های هماهنگی را  در دولت برای راه اندازی یک به اصطلاح” حمله موفق ” ، برای تغییر درک گسترده عمومی که جنگ به بن بست نرسیده بود و برای متقاعد کردن مردم آمریکا که سیاست‌های دولت موفق خواهند بود برانگیخت. سپس تحت رهبری مشاور امنیت ملی Walt W. Rostow ، رسانه های خبری بروز نگه داشته نمی‌شدند و با موجی از خوش بینی پرحرارت و هولناک گزارش می‌کردند. هر شاخص آماری از پیشرفت مانند ” نسبت‌های کشتن ” و تعداد اجساد برای  آرام کردن روستاها به مطبوعات و به کنگره تغذیه می‌شدند. معاون رئیس جمهور Hubert H. Humphrey در برنامه  Today show شبکهNBC  در اواسط ماه نوامبر اظهار داشت” ما در حال پیروزی در این مبارزه هستیم. ما در حال حمله هستیم. ما به مرز رسیدیم. ما در حال پیشرفت مداوم هستیم . ” در پایان ماه نوامبر، زمانی که جانسون Westmoreland و سفیر جدید ایالات متحده ، Ellsworth Bunker را برای آنچه که به عنوان ” بررسی سیاست‌های سطح بالا” عنوان می‌شد  به واشنگتن احضار کرد، مبارزات انتخاباتی به اوج خود رسید. به محض ورود آن دو، آنها ادعای دولت را در مورد موفقیت تقویت کردند. از سایگون، Robert Komer  یکی از فرماندهان میدانی تأکید کرد که برنامه آرام سازی روستاها در حال موفقیت است و اینکه شصت و هشت درصد از مردم ویتنام جنوبی تحت کنترل سایگون هستند در حالی که تنها هفده درصد تحت کنترل ویت کنگ ها هستند. ژنرال Bruce Palmer, Jr، یکی از سه فرمانده میدانی نیروهای Westmoreland ، ادعا کرد که ” ویت کنگ ها شکست خورده‌اند ” و این که ” آنها نمی‌توانند غذا بخورند و نمی‌توانند نیروی تازه جذب کنند و مجبور به تغییر استراتژی خود از تلاش برای کنترل مردم در ساحل به تلاش برای زنده ماندن در کوه هستند ” .

Westmoreland حتی در اظهاراتش  بیشتر تاکید قرار داد. در آدرسی که در باشگاه ملی مطبوعات در روز 21 نوامبر گزارش داد که من کاملا  مطمئن هستم که تا پایان سال 1967، ” کمونیست‌ها قادر به حمله بزرگی نیستند … در حالی که در سال 1965 دشمن در حال برنده شدن بود، امروز او قطعا در حال شکست خوردن است … ما یک نقطه مهم رسیده‌ایم که به نظر می‌آید پایان آنها شروع می‌شود. ” در پایان سال، موافقان دولت  هشت درصد بیشتر شده بود، اما در اوایل ماه ژانویه نظر سنجی گالوپ نشان داد که چهل و هفت درصد از مردم آمریکا هنوز هم از ادامه جنگ به دست رئیس جمهور مخالف بودند. Westmoreland در طی یک مصاحبه با مجله تایم ضمن به مبارزه طلبیدن کمونیست‌ها برای راه اندازی یک حمله گفت: ” من امیدوارم که آنها کاری کنند چرا که ما به دنبال یک مبارزه هستیم” .

حمله عید تت

ادامه دارد

منبع